Modified Life

music by : Kick Bong / Voice of Resurrection

modified life
the intelligence that gets miserable
the apathy that eats
everything that remains and
everything that is ready to come up

Ώρες Απόγνωσης

Περιτριγυρισμένη από δύο φίλους
Μεταφορμώνομαι σε λύκαινα
Σε ένα άγριο ζώο
Που τρώει τα παιδιά του
Βγάζω τα νύχια μου και ορμάω
Δεν έχει μείνει τίποτα
Μόνο μι α ζέστη αφόρητη
Και ο απόηχος των ουρλιαχτών.
Δυο κρεμασμένοι μια νύχτα
Στο ίδιο δωμάτιο
Από τους ίδιους σφηνωμένους γάντζους στο ταβάνι.
Καθισμένη
στο υγρό από την απελπισία τους πάτωμα
μονολογώ
στους νεκρούς μου φίλους.
Τα μάτια τους είναι ακόμη ανοιχτά
Τα ονειρά τους δεν πρόλαβαν να πάρουν μορφή
Ήταν η αντιστασή τους
Στη μιζέρια
Στο νευρωτικό τους παρόν
Στη παράφρων ρουτίνα τους
Ει...με αφήσατε μόνη
Τρέχω να βρω και άλλους φίλους
που οι φίλοι τους
τρελάθηκαν , αυτοκτόνησαν , φυλακίστηκαν
Είναι πολλοί.....
Είναι αμέτρητες οι στιγμές της αλλόγιστης έκρηξης
Τα βλέφαρα τους ακούνητα
Ότι είχαν να πουν το είπαν
Τώρα δεν έχουν να πουν τίποτα
Μια τρομαχτική σιωπή
Απλώνω τα άκρα μ ου
Tεντωμένες οι φλέβες μου
Βουλιάζουν στην πολύβουη έρημο
Θα ήθελα να μην αφήσω
Ούτε ένα κομμάτι πέτσα επάνω τους
Να γδάρω την προσωποποιημένη απόγνωση τους
Φοβάμαι...
Πήπως ήρθε η σειρά μου?
Τα χείλη τους παραφορμωμένα
Όλη η σάρκα τους σαν κοστούμι φορεμένο επάνω τους
Τα στήθη της κοπέλας σε απωθούνε
Δεν θέλεις πια να τα γλείψεις
Δεν θέλεις καν να τα κοιτάξεις...
Θέλεις να τα σκεπάσεις...
Να την ξεκρεμάσεις και να την σκεπάσεις
Όσο πιο λιγότερο να ακουμπήσεις το παγωμένο κορμί της
Στέκομαι όρθια κάτω από τις μελανιασμένες πατούσες τους
Δεν τους φτάνω
Σέρνω τη σκάλα λίγο πιο κοντά και ανεβαίνω επάνω
Μυρίζουν σαν βρέφη μολυσμένα
Κόβω το σκοινί και τους πετάω κάτω στο ιδρωμένο πάτωμα
Τρέχω να του σκεπάσω
να τους κρύψω...
Τους σφίγγω επάνω μου...
Τα έχω καταφέρει
Έχω αντέξει...

Εκμυστερεύσεις νοητικού παραληρήματος

Αιωρούμε στο χωροχρόνο ,παρελθόν παρόν μέλλον ,αρχαίους φιλοσόφους ψάχνω να βρω …..Που πήγαν όλοι? Κανένας δεν υπάρχει αναμεσά τους μόνο βρωμεροί νεκροί με το πεινασμένο βλέμμα τους για αίμα και για ψυχικό πόνο.Όλοι τους έτσι είναι και αν μερικοί καλύπτονται από τα σεντόνια του φόβου τουλάχιστον με αυτά τα ασκέπαστα σκελέτικα μάτια κοιτάζουν τον εαυτό τους.Υποσυνείδητα νεκροί που κοίμουνται και ξυπνάνε.

Ξεχνάς όλες αυτές τις αυτοπένθιμες καταστάσεις και παραδίνεσαι σε αυτή τη νύχτα που και απόψε θα σε αγκαλιάσει.Το γλυκό σκοτάδι το φως από τα αστέρια και ο υπνοφόρος της ψυχής σου γλεντάει με την όρεξη του για ύπνο.Θα κοιμηθεί ,θα σε αφήσει μαζί με το σύμπαν εφόσον θα έχει υπνωτίσει το κορμί σου.Το φως πιο κόκκινο να γίνει σαν το χρώμα του ξύλου , της καρδιάς ,καφεκόκκινη.Ο χώρος ζεσταίνεται,δεν κρυώνεις δεν μαζεύεσαι και ας φυσαεί.Θέλουν απαρατήρητα να χορέψουν τα γυμνά στήθια μπροστά στα μάτια της ξύλινης οροφής.

Σαν τις φαντασιροές σου που μου ζήτας να τις αποδεχτώ.Γυμνές οι μέρες μας αυτό που μας λείπει είναι ένα μαστίγιο να της δείξουμε πως δεν μας ευχαρίστησε ούτε σήμερα,να τη πόνεσουμε όπως μας πονάει.Να καταστραφούν οι καθε κυβερνήσεις.Κανένας αγώνας καμμία μάχη.Που πήγαν τα άλογα ?
Που είναι τα όπλα?

Ούτε πόσο θα κρατήσει αυτή η σύλληψη ιδεών δεν ξέρω.Όχι ότι θα αποκοπεί η εννοιολογία μα θα κατταριφθούν κάποιες…….


Με τα μαλλιά της κεφαλής του συνέχεια ηλεκτρισμένα πηγαινοέρχεται μέσα στο σπίτι του.Τα φώτα χαμηλά, δεν έχει χρήματα ούτε για κεριά. Τα έδωσε σήμερα το πρωί για την κατασκευή του φέρετρού του.Απόψε βράδυ θα αυτοκτονήσει.Θα θυσιάσει το κορμί του στη διαφυγή αυτού του κόσμου.Μπορεί μεν να φυγοπονεί αλλά το θέλει πολύ.Να ξεκουραστεί,να μην σκεφτεί,να εξαφανιστεί,να διαλυθεί,το τέλος της έκρηξής του πιό νωρίς δεν άντεξε τα δακρυά του,την επιφωνή του, τη μοναξιά του ναρκισισμού του.

Ανήμερα

Είναι ένα βράδυ , σαν όλα τα άλλα
το ίδιο………..
Eίχα ξεχάσει
να σε τιμήσω ,
να σε βάλω στο βωμό και να σε φιλήσω από επάνω έως κάτω
Είχα ξεχάσει να φορέσω τα κόκκινα εσώρουχα μου ,
την άσπρη διαφανή νυχτικιά μου
Είχα ξεχάσει να περιποιηθώ
αυτό που αγαπάς ή αυτό που θα ήθελες να αγαπήσεις
Δεν υπάρχει συγχώρεση μου λες
Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος
Είναι η αίσθηση
Είναι το συναίσθημα
Είναι η συναίσθηση
Μπορεί να μην είμαστε σε μια παραδεισένια παραλία
ή σε ένα τοπίου του ουράνιου παραδείσου
Γιατί ο παράδεισος είναι εδώ και τώρα
Γιατί ο παράδεισος
Είναι αυτό το ίδιο το βράδυ
Κάνουμε έρωτα
Όχι έτσι όπως θα θέλαμε και οι ίδιοι
Σκεπασμένοι με τα βαριά παπλώματα
Μόνο τη φωνή μου ακούς
Δεν σου χορεύω ,δε σου λικνίζομαι
δε σου δείχνω το κορμί μου
Κάνουμε έρωτα με τις φωνές μας και τις παλάμες μας
όχι με ολόκληρα τα κορμιά μας
Είναι ίσως ο βάλτος που έπεσα
Ίσως είναι τα ξύδια
που πίνω κάθε βράδυ
Ίσως είμαι εγώ
που δεν πίστεψα
που δεν ονειρεύτηκα
που στάθμευσα
σε μια ερημωμένη γυμνή γη ,
με κανέναν γιατί ο ένας τρώει τον άλλον
Με τρελαίνει και αυτό το σπίτι
Σκοτεινό , ψυχρό , μοναχικό
Τα μόνα φαντάσματα τα ποντίκια ,
τρωκτικά που δεν απειλούν
Είναι μονάχα το σύρσιμο τους ,
ο μαύρος θόρυβος τους ,
που με ανατριχιάζει ,
που έμεινα μόνη μου ,
εγώ και τα δυο ποντίκια.
Σαν ένα μικρό ζωάκι γρυλίζω
Είναι που τελειώνω
Έπειτα εσύ
Συνεχίζω τα χάδια μου μέχρι να τελειώσεις
Μέχρι να σου δωρίζω τον
γλυκό εσωτερικό σου οργασμό
Και από τη μικρή σου ερωμένη
Μεταμορφώνομαι σε μια σκύλα που γαβγίζει
σε μια κακομαθημένη γάτα που
γρατζουνάει όποιος θέλει να τη χαϊδέψει
Σε μια κακάσχημη ανοργασμιακιά γκόμενα
Που σου λέει για τις φτηνές στιγμές της ζωή της με άλλους άντρες
Είναι που ντράπηκα
Που με παρατηρούσες………………………
Είναι το ίδιο αυτό βράδυ
Που ντρέπομαι να με κοιτάζεις