Αστοί Μικροαστοί Φτωχοί Πάμφτωχοι

Αστοί..και μικροαστοί...

φτωχοί..και πάφτωχοι

που εξυμνούν τη λαγαρή

πεμπτουσία του κράτους

Υποτακτικοί , έμπιστοι πολίτες...

...οι πιστοί του βασιλιά...

Όλοι θαυμάζουν το στέμμα του βασιλιά

και τα ρούχα της βασίλλισας...

Θαυμάζουν την Πριγκίπισσα Σίσσυ

που τρώει το σολωμό της

δίχως να ξέρουν

την βία των συνόρων

δίχως να ξέρουν

τα βασανιστηρια των μαύρων σκλάβων.

Θαυμάζουν το λαμπερό περπάτημα του πρίγκιππα

δίχως να ξέρουν

πως οι στρατηγοί του σφάζαν

γυναίκες ,παιδιά, και νεογέννητα.

Θαυμάζουν το επιβλητικό ύφος

του πρωθυπουργού μια χώρας

δίχως να ξέρουν

τον αιμοβόρο φανατισμό των αξιωματικών του

Θαυμάζουν τα πλούτη

και τις αγαθοεργίες επιχηρηματιων

δίχως να ξέρουν

τις φρικιαστικές συνθήκες των ανήλικων

που δουλεύουν στα παραρτήματα τους

κάπου στη Νότια Ταυλάνδη και στη Ιαπωνία

Θαυμαζουν το αμερικάνικο όνειρο

δίχως να ξέρουν

τις παλουκωμένες νεαρές βιετναμέζες

Θαυμάζουν το αμερικάνικο όνειρο

δίχως να ξέρουν

τις βιασμένες βιετναμέζες

από πυρακτωμένες ξιφολόγχες

Θαυμάζουν το αθώο όνειρο του καπιταλισμού

δίχως να ξέρουν

ότι ο στρατός και η αστυνομία

έχωναν σηματοδοτικές ρουκέτες

στο κόλπο μερικών γυναικών

και έπειτα τις άναβαν...

Θαυμάζουν τις πιστωτικές τους κάρτες

και το χαμηλό επιτόκιο.

Αστοί..και μικροαστοί...

φτωχοί..και πάφτωχοι

αλόφρων είλωτες

ζητιανεύουν το νόημα της ζωής τους.

Αστοί

μασώνοι,

ο καθένας ξεχωριστά

στην αδελφότητα του

γαλαζοαίματοι μαλάκες

με τις περιουσίες τους.

Μικροαστοί

θύματα και θήτες

σαν τραυματίες πολέμου

αφανίζουν την ελευθερία τους

και μένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους,

στα γραφεία τους, στα μαγαζία τους.

Φτωχοί...

φτωχοί και πάφτωχοι....

Αστοί , μικροαστοί

με τα μουχλισμένα ιδανικά

της πολιτιστικής τραγωδίας

Αστοί , μικροαστοί

χαμένοι μέσα στην όαση

των μουχλιασμένων ιδανικών.

Αστοί , μικροαστοί

φτωχοί και πάφτωχοι.

Ελέυθεροι και δούλοι

Φεουδάρχες και δουλοπάροικοι

Καταπιεστής και καταπιεζόμενος.

Οι δουλοπάροικοι του μεσαίωνα και

οι ελέυθεροι πολίτες της αστικής κοινωνίας.

Οι βιομήχανοι εκατομυριουχοι

οι σύγχρονοι αστοί

οι δημόσιοι υπάληλοι και οι ιδιωτικοί υπάληλλοι

οι σύγχρονοι σκλάβοι.

Φαρμοκοβιομηχανίες, πετρελεοπαραγωγές,

οι λεγεώνες βιομηχανικών στρατιών.

Σύγχρονοι επιδρομείς

λεηλατούνε συναισθήματα

και παζαρεύουνε τα δευτερόλεπτα της ζωής τους

με ένα λαμπρό μέλλον

Υποσχέσεις για ένα αξιοπρεπές μέλλον

που η αξιοπρεέπεια μετριέται , ζυγίζεται

στις ζυγαρίες του ευρώ

όσα περισσότερα νομίσματα έχεις

τόσο πιο πολύ αξίζεις

όσα περισσότερα χαρτονομίσματα έχεις

ο τόνος της φωνής σου αλλάζει

και γλινεται πιο παχύς

Σιχαμένοι μαλάκες

τα χείλια σας έχουν σκουρίασει

από την ηλιθιότητα σας

τα μάτια σας μουχλιάζουν

τον πόνο των άλλων δεν μπορείτε να παρατηρήσετε

και η σάρκα σας σαπίζει

πεθαίνεται άρρωστοι

άρρωστοι από την έλειψη της αθωότητας

άρρωστοι από την έλλειψη της κατανόησης.

Ανάμνηση

Περασμένες ημέρες

Περασμένα λευκά χρόνια χωρίς αναμνήσεις

Χρωματισμένοι αιώνες

από τη βαβούρα των μητροπόλεων,

Χρωματισμένοι αιώνες της Βαβυλώνας

Αιώνες από μικρές ανθρώπινες σφικτές αγκαλιές

Και οι ημέρες περνάνε… και εσύ μένεις εδώ πάντα δίπλα μου….

Και εγώ φοβάμαι …

Αυτό είναι το τέλος…?

Οι ευτυχισμένοι

που προδίδουν τα όνειρα τους…

Οι ευτυχισμένοι

που τρέμουν μπροστά στην ευτυχία τους…..

Οι ευτυχισμένοι

που δεν είναι πια ευτυχισμένοι….

Η ευτυχία τρομάζει.

Η έκσταση;

Η ελευθερία;

…….τα όρια σου…αυτά δεν σε φοβίζουν;........

Ημέρες περνάνε

Κάθε μέρα σχεδόν ίδια…

κοιμάμαι …ξυπνάω …και ξαφνικά είναι Τετάρτη

τρώω, πηδιέμαι, κοιμάμαι , ξυπνάω

και είναι Παρασκευή…..

Επανάληψη…..

Περασμένες ημέρες….. αναμνήσεις …… εικόνες…

Η φωτογραφική μνήμη που έρχεται ακαριαία

σε χαϊδεύει και σου θυμίζει

ωραίες γυναίκες που πέρασες μαζί τους

ένα βράδυ σαν καλεσμένη στο κρεβάτι τους

Αναμνήσεις από όμορφες γυναίκες

που ταξίδεψες μαζί τους…

Αισθήσεις που διαπερνάνε το κορμί σου

Σου τρυπάνε τον εγκέφαλο

Και σου θυμίζουν….

Άκουσα πως δεν ζεις …πια…. Εδώ….

πως έχεις χαθεί μέσα

στην έρημο

Δεν μου είχες πει

πως έχεις σκοπό να φύγεις…

Aπλώς …

Έφυγες…

Και εγώ κρατώ στην μνήμη μου

αυτή τη γυναίκα που με ζήλο

με προσκαλούσε σε αισθησιακά απογεύματα….

έτοιμη να την αρμέξω….

να της πιω το γάλα από τα όμορφα στήθη της…

Πόσο μου λείπουν τα στήθη σου….

Δεν κράτησες τίποτα

μόνο το κορμί σου ….

Κατακερματισμένο

μια σχισμή που σημαδεύει τη κοιλιά σου….

Σε αγαπώ …ας μην είσαι πια η ίδια,

ας μην μυρίζεις το ίδιο

Ας έχεις ξεχάσει ποια ήσουνα

ας κρεμάστηκες

στην αποβάθρα των εξαρτήσεων σου…..

Και τι κατάλαβες; τίποτα…. ένα τίποτα

με ακούς; ένα τίποτα…..

Μια όμορφη γυναίκα

που στα 35 της αποφασίζει

να εθιστεί στην ηρωίνη …..

Μου λείπεις…

Και εσύ γεννάς μια μικρή με άσθμα ,

ένα βρέφος εξαρτημένο , εθισμένο ,

να τρέμει

να πονάει

γιατί εσύ

δεν αντέχεις να ζήσεις μέσα στο κεφάλι σου …

Όλοι δεν αντέχουμε να ζούμε ….

Όλοι οι εχθροί σου τώρα κοιμούνται

και εσύ νομίζεις πως είσαι ελεύθερη ….

με ένα βρέφος στην αγκαλιά σου….

Χλωμή …απόμακρη …..

δεν ανήκεις σε κανέναν πια,

μόνο στον εαυτό σου…. μόνο στον εαυτό σου…..

Και τα χρόνια περνάνε …

Εσύ θα έχεις πεθάνει …

μα όλα πίσω σου θα έχουν μείνει τα ίδια

Μόνο που δεν θα είσαι εδώ…

Ούτε εγώ θα είμαι εδώ…

Τα φρούρια γκρεμίζονται….

Οι τοίχοι ξεφτίζουν…

Όλες αυτές οι ζωγραφιές σου ξεπέφτουν ….

ξεβάφουν….

τις τρίβουν οι αόρατοι εχθροί σου…

όλοι οι πίνακες ζωγραφικής σου

μουλιάζουν …μουχλιάζουν…..

Ποιος έχει να μου πει κάτι…;

Όχι ιστορίες … όχι παραδείγματα..

Όχι βιώματα…. όχι την αλήθεια….

Τον τρόμο …

να μου πει πως φοβάται ….πως τρέμει…

Πως δεν αντέχει άλλο …

Και εγώ να μην τρέξω να φύγω …..να τον ακούσω….

Χωρίς να πανικοβληθώ …

Χωρίς να πάθω κάποια κρίση πανικού

μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκα άνθρωπος …..

Υπάρχουν πουλιά που τρελάθηκαν;

Δεν νομίζω….

Γιατί παλιά μου ερωμένη ,

Στην πλάτη τους θα σε πάρω να φύγουμε….